El Condor
Vandaag zijn we de Colca Canyon ingegaan. Of eigenlijk moet ik zeggen aan de rand ervan. De rit onderweg daar naartoe voerde ons langs de rand van de Colca Vallei. Prachtige uitzichten op de vele terrassen. Onderweg 
nog een twee keer gestopt. 1 keer voor die uitzichten en 1 keer omdat hoog in de rotsen kleine bouwsel uit de Inca-tijd te zien zijn. Het lijken huizen, doch het blijken graven te zijn. Ongelooflijk dat deze bouwsels op die plek staan. Na circa 2 uur rijden kwamen we op het punt waar veel Condors te zien zijn. Onderweg prachtige vergezichten over de Colca Canyon. Aangekomen op de plek van bestemming was het er al redelijk druk. Lang hoefden we niet te wachten of de eerste vogels dienden zich al aan.
Condors zijn geen roofvogels. Het zijn aaseters, Met hun scherpe ogen speuren ze naar dode beesten, zoals konijnen, poema’s e.d. Met een spanwijdte van wel tot 3 meter zweven ze op de thermiek van de warme luchtstromen. Slechts een enkele maal zie je ze een vleugelslag maken.
Prachtig om te zien hoe ze steeds hoger komen, met het stijgen van de temperaturen. Het is ook niet zo dat ze in het midden van de diepe canyon (ca 1,2 km) zweven, maar profiteren van de warmte die van de rotswanden af komt. En dus zweven ze in feite niet zo ver van je af.
Een condor zat zelfs maar op een paar meter afstand een poosje zijn verenpracht in orde te maken en dus was deze goed te zien. Schitterend! Bijna een twee uurtjes hier van kunnen genieten. Daarna zijn we weer teruggereden naar Chivay waar we de lunch hebben genoten. Toen wachtte ons een lange rit naar Puno, aan de boorden van het Titicacameer in het oosten van Peru. We passeerden nogmaals het hoogste punt van onze reis (4.910 m) doch zijn nu doorgereden. Op de eerdergenoemde kruising namen we afscheid van onze locale gids die ons vandaag bijstond. Vervolgens de afslag naar Puno genomen. Het landschap veranderde niet veel. De hoogvlakte, zo nu en dan door de bergen, of anders zagen we de toppen wel op afstand. De omgeving begint vertrouwd te raken. Eentonig maar aan de andere kant ook wel weer boeiend. Onderweg zijn we nog een mooi groot meer 
gepasseerd (Laguna Lagunillas, 4.444 m) met een groepje Flamingo’s. De flamingo’s waren nog wel op redelijke afstand, maar staan wel op de foto. Dat we nu wat meer op hoogte (3.700 – 4.000 m) zijn kunnen we ook merken aan de temperatuur. Ondanks dat we nu verder landinwaarts zijn en volop zonnig was, werd het niet veel warmer dan begin 20°C. Op de wind voelde het zelfs nog wel iets frisser. Rond 18.00 arriveerden we in Puno. Na ingecheckt te zijn nog even wezen eten en rond 22.00 u kon het bed, na een mooie en drukke dag, worden opgezocht.
Onderstaand nog enkele foto's en een video van de Condors en de Canyon.
Drijvende eilanden
Onze bestemming vandaag zijn de drijvende rieteilanden bij Puno. Na het ontbijt worden we op bijzondere wijze naar de haven gebracht. Met fietstaxi’s. Het eerste stukje is voor de jongens wel zwaar, want we moet even bergop. Het lukt allemaal en we komen heelhuids bij de haven aan. We kunnen direct inschepen op de boot die ons naar de rieteilanden brengt. Na circa 20 minuten varen arriveren we bij de eilanden.
Wat opvalt is dat de eilanden en huisjes er goed verzorgd en “nieuw” eruitzien. We worden naar een speciaal eilandje gebracht, waar we met zang en dans worden verwelkomd. Vervolgens begroeten we de familie en mogen plaats nemen op een bankje. Hier wordt ons in een bijna theatraal verhaal verteld hoe de eilanden worden opgebouwd. Daarna neemt iedere gezinslid ons mee naar een gebouwtje wat op het eiland staat, zodat we die kunnen bekijken. Alles lijkt heel strak geregisseerd. Nadat we rondgekeken hebben nemen we plaats in een rieten boot en worden we naar een ander eilandje geroeid waar een schooltje en restaurantje staan. Na ook hier rondgekeken hebben haalt de motorboot ons weer op en varen we terug naar Puno.
Conclusie: leuk om te zien, maar vreselijk toeristisch en gemaakt. Je hebt niet echt het idee dat de mensen daar nog wonen. Het leek teveel op theater. Jammer. Neemt niet weg dat het wel apart is dat er mensen zijn die zo leven of geleefd hebben. Je voelde ook duidelijk de deining van het water.
Na vervolgens in een grote supermarkt (de eerste die ik heb gezien in Peru) boodschappen te hebben gehaald zijn we met de bus naar grens van Peru en Bolivia gereden. Onderweg hetzelfde beeld als tussen Juliaca en Puno. Veel kleine landbouwbedrijfjes. De boeren hier werken vaak in kleine coöperaties. Het zijn kleine bedrijfjes met enkele koeien, schapen en soms enkele varkens. Na een klein half uurtje komen we bij de grens.
We waren attent gemaakt dat het wel eens wat lastig zou kunnen worden. Het viel echter alleszins mee. Na het uitreis stempeltje van Peru te hebben gekregen zijn we lopend de brug in Desaguadero overgelopen om zo in Bolivia te arriveren. Na hier het benodigde papiertje te hebben ingevuld en nog een stempel in het paspoort te hebben gekregen bevindt ik mij nu in Bolivia.
Aan de bus alleen al was te zien dat we nu in een armoediger land terecht zijn gekomen. Na een kleine twee uurtjes naderden we La Paz. De grootste stad van Bolivia (maar niet de hoofdstad, dat is Sucre) In de verte prachtige gezichten op de bergketens rond La Paz.
We rijden El Alto, de voorstad van La Paz door en wanneer we aan de rand hiervan zijn, wanneer de schemering begint, hebben we een prachtig gezicht op het lager gelegen centrum van La Paz. Vooral ook nu de lichten aan zijn geeft het een prachtig beeld. Ruim een uur later arriveren we in ons hotel in het centrum van La Paz.
Na het inchecken gaan we een uurtje later te eten en maken we kennis met La Paz. Smalle en steile straatjes. Veel handel op de straten. Het is er gezellig druk.
Mijnwerkersopstand in La Paz
Vandaag is er volop tijd om La Paz te verkennen. Maar voordat we dat doen besluiten we om met z’n allen naar de “Maan Vallei”, La Luna, te gaan. Een vallei net buiten La Paz. Het zou lijken op een maanlandschap. Het gebied is ontstaan door erosie van de zachte klei en kalkzandsteenrotsen. Hierdoor zijn vreemde formaties en diepe gaten ontstaan. Het doet een beetje vreemd aan om zo’n klein gebied hier aan te treffen. Het is apart, maar wel leuk. Ruim een uur wandelen we hierdoor. Daarna rijden we terug naar ons hotel om ons verder die dag te vergapen aan het centrum van de stad.
Samen met Laura, Johan, Graziella en Loek de stad ingegaan. Eerst gaan we naar een aanbevolen (koffie)restaurant, waar we gaan eten. We wandelen diverse straatjes door. Er is veel bedrijvigheid. Allemaal kleine winkeltjes en stalletjes op straat waar van alles en nog wat te koop wordt aangeboden. Omdat zowel Peru als Bolivia kleurrijke kleding e.d. kent is het een kleurrijk geheel in de verdere grauwe stad.
Vanaf 11.30 u (nog in ons hotel) hoorden we diverse knallen. Vlakbij het restaurantje ligt het Plaza San Francisco. Hier hebben zich duizenden mijnwerkers verzameld. Zij protesteren tegen de regering, Inzet is dat men tegen de privatisering is van de mijnen. Men heeft dynamietstaven meegenomen die met enige regelmaat tot ontploffing worden gebracht. Het zijn behoorlijke knallen.
Wij kijken even toe en kunnen rustig het plein over wandelen. De sfeer is op dat moment gemoedelijk. We lopen verder naar het Plaza Muzillo, waar diverse regeringsgebouwen staan. Dit plein is door de politie afgegrendeld, maar je mag wel passeren. Toeristen worden doorgelaten. Lokale mensen moeten zich identificeren. We nemen wat foto’s van de verschillende gebouwen (Gouvernements Paleis, Congresgebouw en het Paleis van Gobierno). In het Gouvernements Paleis zien we twee wachten staan bij een kist. Het blijkt de oprichter te zijn van Bolivia: Mairisca Andres de Santa Cruz.
Daarna lopen we weer terug naar de winkelstraten en gaan de Calle Linares op. De zgn. heksenmarkt (Mercado de Hechicería). Hier kun je diverse ingrediënten kopen voor magische brouwseltjes en zelfs foetussen van Lama’s.
Officieel mag je hier niet fotograferen, maar stiekem toch gedaan. De reden hiervan is dat dan de ziel zou worden weggenomen. De Lama-foetussen worden vooral gebruikt om de kwade en/of goede geesten mild te stemmen of om geluk te brengen of om te offeren. Het is wel een vreemd gezicht om ze zo te zien hangen.
We hadden mooi weer vandaag, weer volop zon, met temperaturen van rond de 25°. Aan het eind van de middag kwam nog wel wat bewolking (buien) op. Rond 17.00 waren we terug in het hotel. ’s Avonds gaan we weer met zijn allen te eten.
De indruk van La Paz is een grote en drukke stad. Met name rond het centrum, maar dat gold overigens ook voor Arequipa en Puno, rijden veel, zeer veel, taxi’s rond. Dit is dan ook bij uitstek het vervoermiddel in de steden. Ook duidelijk is dat Bolivia goedkoper is. Voor een maaltijd waren we tussen de 7 en 15 Euro kwijt. In Peru ligt dat tussen 10 en 25 Euro. Bolivia is ook “viezer”. Je ziet veel meer afval op en langs de straten.
Een lange busrit
Gisteravond zijn we bijgepraat over de mijnwerkersstaking. Het blijkt dat er op meerdere plaatsen in het land blokkades zijn opgeworpen. Het betekent dat het nog even onzeker is of we naar Uyuni kunnen rijden. Er is geïnformeerd naar een vlucht, echter dit is behoorlijk duur. Afgesproken is de volgende dag, vandaag dus, de situatie nog even te bekijken.
Deze ochtend blijkt dat onze bus door de blokkades niet in La Paz kon komen. Wel is een bus voor een groep van Koning Aap België aanwezig en is besloten dat wij vandaag in een bus naar Uyuni gaan.
We vertrekken om 6.00 uur. Net buiten La Paz stuiten we bij een tolpoort op een blokkade. Enkele honderden meters hiervoor kunnen we echter via een industrieterreintje en weilanden de blokkade omzeilen. We zijn net op tijd, want de eerste mijnwerkers sprinten naar de weg waar we langs rijden om ook hier een blokkade op te stellen. Bij de plaats Oruro zijn ook blokkades. Hier maken we een kleine omweg om de blokkade te omzeilen. We ondervinden geen enkele hinder. Het landschap waar we vandaag door rijden is redelijk eentonig. De hoogvlakte, Alto Plano, van de Andes. Dor, droog en weinig begroeiing. De Alto Plano ligt zo op een hoogte van 3700 – 4000 m.De bergtoppen op afstand. Wel kun je hier en daar zien dat er zout aanwezig is. Kleine of grotere witte vlekken in het landschap. Ondanks dat toch hier en daar wel wat agrarische activiteiten. In het dorpje Challapata eten we wat.
We hebben vandaag weer uitstekend weer. Rond 8.00 u is de zon weer volop gaan schijnen en dus is het in een bus zonder airco behoorlijk warm. Buiten op de hoogvlakte is het echter maar net boven de 20°C. Uiteindelijk bereiken we rond 18.15 u de plaats van bestemming. Het laatste traject hebben we al een glimp op kunnen vangen van de Salar de Uyuni, ofwel het zoutmeer.
Voor het eerst deze reis kunnen we ook in ‘ons eigen’ hotel eten. ’s Avonds koelt het hier wel heel snel af en als we rond 22.30 u naar bed gaan is de thermometer al beneden de 10°C gezakt.
Meer foto's in het bijbehorende fotoalbum (ca 160).
