Zoutpret
Vanmorgen gaan we rond half elf vertrekken naar het zoutmeer. Kunnen dus uitslapen. Maar een uitslaper ben ik niet en dus sta ik rond 7.00 u al naast mijn bed. Na het ontbijt ga ik rond 8.30 een rondje maken door Uyuni. Zie dat er een lokale open en overdekte markthal is. Ik snuister hier even rond. Op het oog lijkt het weinig hygiënisch. In piepkleine stalletjes worden de waren aan de man/vrouw gebracht. Vervolgens langs de klokkentoren richting het station. In deze straat staan ook diverse oude treinen of toebehoren. Even buiten Uyuni is ook nog een oud treinenkerkhof, die we later vanmiddag zullen bezoeken.
Even na 10.00 u ben ik weer bij het hotel. Half elf vertrekken we met een drietal jeeps naar de zoutvlakte. Na ca 30 km komen we hier aan. Aan de rand van het 12.000 km2 grote zoutmeer is de lokale bevolking bezig met de zoutwinning. De gunning van de zoutwinning is gegund aan enkele dorpjes aan de rand van het meer, om hun zo een inkomen te garanderen. Uiteraard hadden andere grote (buitenlandse) partijen ook graag een vergunning gehad, doch dan zou de lokale bevolking hier nauwelijks van profiteren.
Het zout wordt in laagjes afgeschraapt en op kleine hoopjes gegooid. Zo blijft het enkele dagen te drogen. Daarna wordt het middels kleine vrachtauto’s naar het dorp gebracht waar het in ovens verder wordt gedroogd en gemalen. Vervolgens wordt er jodium (door de regering ter beschikking gesteld) toegevoegd en vervolgens in kleine verpakkingen verkocht. De dikte van de zoutlaag varieert van 2 – 5 meter. Het meer wordt gevoed door ondergrondse rivieren die de mineralen en zouten vanaf de omliggende bergen meevoeren. Daardoor wordt de zoutlaag van onderuit weer gevoed.
Daarna zijn we ca 60 km het zoutmeer opgereden naar het eilandje Incahuasi. Hier nuttigen we eerst een ‘warme’ maaltijd welke meegebracht is door een Boliviaanse kokkin. We laten het eten eerst bezakken en kunnen dan de rondwandeling die op het eilandje is uitgezet maken. Het zoutmeer ligt op een hoogte van 3680 m en op het eilandje klimmen we nog eens 62 m omhoog. Onderweg en op het hoogste punt hebben we prachtige vergezichten over het witte zoutmeer. Lijkt net sneeuw. Bij de felle zon is een goede zonnebril en zonnecreme een must. Het is ook voor het eerst dat ik hier zonnecreme gebruik. Tijdens de klim wordt ik even gehinderd door een tweetal Lama’s. Voorzichtig probeer ik ze van het pad af te krijgen. Houdt ze nauwlettend in de gaten. Want om nu een hele dag naar hun speeksel te ruiken, zit ik niet op te wachten. Gelukkig gaan ze aan de kant en kan ik door. Even later gevolgd door de groep. Op de top maken we een groepsfoto. Nadat we bijna afgedaald zijn zien we een Viscacha (Knaagdier, familie van de woelmuizen).
En dan begint het fun-gedeelte. Komische foto’s maken. Door de eindeloze witte vlakte verdwijnt de dieptewerking en hierdoor kun je prachtige fun-foto’s maken. Er zijn verschillende attributen meegenomen die hieraan kunnen bijdragen. Een ieder vermaakt zich volop. Hier brengen we dan ook een paar uurtjes mee door. Ook maken we een mooie groepsfoto: Tanya die ons uit mijn foto-tas haalt.
Na deze speeluurtjes vertrekken we richting het zouthotel. Alvorens we hier aankomen maken we nog even een stop bij een aantal gaten in het zoutoppervlakte. Als je geluk hebt kun je hier zoutkristallen naar boven halen. Je moet dan met je hand naar de onderkant van de zoutlaag gaan en proberen of je daar een stuk zout kun afbreken. Het is wel oppassen geblazen. Het water is ijskoud en de zoutkristallen, of onderkant van de zoutlaag heeft scherpe randen. Enkelen van ons hebben geluk. Helaas ontbeert mij het geluk. Het enige wat ik overhoud is een zoute, koude hand met kleine schrammen. Ach je moet er wat voor over hebben.
Even later komen we bij het zouthotel. Een klein hotelletje geheel gemaakt van zout met een paar kamers waar je ook daadwerkelijk kunt overnachten. Echter wel tijdig boeken, en zorg voor warme kleding. Er is geen verwarming en stromend water. ’s Nachts kan het behoorlijk koud worden op het zoutmeer.
De avond breekt zo langzamerhand aan en dus rijden we terug naar Uyuni, niet naar ons hotel, maar zoals al eerder gememoreerd, naar het treinen kerkhof. Net buiten Uyuni, nabij het spoor staan diverse oude locomotieven en wagons weg te roesten. Het is blijkbaar ook een geliefde plek voor de jeugd van de stad. We ontwaren verschillende schommels (kon het even niet laten) en wip-waps e.d. Na de foto’s wachten we hier op de zonsondergang. Het levert mooie plaatjes op en zo komt aan een mooie dag een even mooie einde.
Naar Potosi
Na de mooie dag van gisteren wacht ons vandaag weer een bustocht naar Potosi. Een tocht van ca 5 uur. Ben vanmorgen om 7.00 u opgestaan en even te hebben ge-internet, vertrekken we rond 9,00 u.
Direct vanuit Uyuni duiken we het Andes gebergte in. Eigenlijk nu pas voor het eerst het gevoeld dat we door de bergen rijden. Eerder alleen een klein stukje toen we naar de Colca Canyon gingen. Voor de rest van de bustochten reden we over de grote hoogvlakten. Afwisselend zie we verschillende kleurstellingen in de rotsen. Afhankelijk van welke mineralen er in de bergen aanwezig zijn.
We rijden door nauwere ravijnen of weer uitgebreidere valleien. Halverwege maken we een stop en lopen naar beneden naar het dal waar we bij een beekje onze lunch nuttigen. Rond 14.00 arriveren we dan in Potosi. Bij het binnenrijden zien we direct waarom Potosi bekend is: de Mijnbouw, metershoge mijnafval ligt aan de rand van de stad. 
Ons hotel ligt, zoals bijna gebruikelijk, niet ver van het centrum af. Omdat ik mij vandaag behoorlijk moe en niet geheel fit voel, blijf ik op de kamer, terwijl de anderen een rondje door de stad gaan maken. . Om half acht gaan we de stad in om te eten. Vandaag dus een rustige dag. Net als de afgelopen dagen ook vandaag weer mooi weer. Eerst strakblauw, maar in de loop van de dag wat stapelwolkjes. Aan het eind van de middag groeien ze uit tot (onweers)buien, maar Potosi komt er, naar het lijkt droog vanaf. Temperatuur was lekker met net boven de 20°C.
Dagje Potosi
We blijven vandaag nog een dagje in Potosi. Zoals aanvankelijk in ons reisprogramma staat opgenomen is er een bezoek aan de zilvermijn mogelijk. Echter in overleg met reisorganisaties en hulpverleningsorganisatie is men hiermee gestopt. Enkele jaren geleden is men gestart met een project om kinderen uit de mijnen te houden. Dit leek aanvankelijk succesvol, doch al snel bleek toch dat jonge kinderen in de mijn bleven werken. Na uitvoerig overleg heeft men uiteindelijk toch de stap genomen deze excursies niet meer te doen. Ook omdat sommige toeristen ziek zijn geworden na een bezoek aan de mijn. Dat neemt niet weg dat je nog wel op eigen gelegenheid, via de toeristenbureau, deze excursie dan nog wel kan maken.
Veel mijnwerkers zijn aan de drank en zien nauwelijks daglicht. De gemiddelde leeftijd van de mijnwerkers is niet hoog. Velen sterven al rond hun veertigste. Dit door de combinatie van drank, veel cocabladeren en de combinatie met mijnstof en asbest.
In plaats daarvan gaan we rond 9.30 u met een busje naar een kleine vulkaankrater, ca 25 km buiten Potosi. De krater is gevuld met water en kent een temperatuur van ca 32C. Aangezien ik nog niet geheel fit ben, en niet zo’n grote zwemmer, ga ik niet zwemmen. In plaats daarvan ga ik de berghelling die naast de krater ligt beklimmen. Van hieruit een mooi uitzicht over het dal en de krater en haar omgeving. Best nog wel even inspannend, want je merkt toch wel dat je op een hoogte bent van ruim 4.000 meter.
Rond 12.30 u zijn we weer terug in Potosi, Vervolgens is een ieder vrij in haar doen en laten. Met zijn vijven gaan we weer de stad verkennen. Eerst gaan we nog even naar een grote supermarkt om wat boodschappen en eten te halen. De lunch nuttigen we vervolgens op het Plaza 10 de Noviembre. We worden nog even aangeschoten door een tweetal oudjes. Nieuwsgierig waar we vandaan komen: “Ollanda”. Vervolgens het geldmuseum: Casa de la Moneda” bekeken. Hier wordt de geschiedenis van het geld van Bolivia tentoongesteld en hoe het in de afgelopen eeuwen wordt gemaakt. Best wel even leuk om te zien. Vervolgens de nabij gelegen kathedraal ook nog even bekeken. Vervolgens hebben we nog een kop koffie gedronken in een cafeetje aan de Plaza. Omdat de anderen nog wat boodschappen willen halen, ga ik alleen terug naar het hotel waar ik even na 16.00 u aankom.
Het weer was ook vandaag weer prima. Zon, sluimer bewolking en temperaturen van tussen de 20 en 25 graden. Ook nu weer in de avond lijken wat buien op te zetten, maar of ze stellen weinig voor of trekken om ons heen.
Terug naar La Paz
Een rustige dag, met een lange busrit. We gaan namelijk weer terug naar La Paz. Het zal niet meer dan een overnachting worden daar, want de dag daarop rijden we door naar Copacabana.
We vertrekken vroeg, want het is een lange rit. Verwachting is dat we tussen de 10 en 11 uren rijden hebben. Vandaar dat we al om 7.00 vertrekken. De situatie rond de mijnwerkers is nu als volgt. Men heeft tijdelijk de blokkades opgeheven. De regering krijgt tot a.s. dinsdag de tijd om te komen tot een mogelijke oplossing. Vandaar dat we geen hinder hoeven te ondervinden van blokkades of anderszins. A.s. dinsdag zitten we alweer in Peru. Onderweg maken we uiteraard een aantal stops om de benen te strekken. Het landschap is bekend. Rijden we de eerste 2 uur nog door de bergen, daarna belanden we weer op de Alto Plano. De hoogvlakte. Zonder problemen arriveren we rond 16.30 weer in hetzelfde hotel als waar we een paar dagen geleden ook zaten. Zelfs de hotelkamer is dezelfde.
’s Avonds weer uit eten, nu weer in een ander restaurant. Het weer was als de afgelopen dagen, zonnig met stapelwolkjes en temperatuur in de begin 20. ’s Avonds in La Paz wel een regenbui gehad. Toen we naar het restaurant gingen kon je echt zien dat er een klein filterlaagje vuil op de straat en stoep ligt.
Copacabana
Copacabana, het klinkt zo heerlijk tropisch, toch is het hier maar net over de 20 in de zon. In de schaduw is het zelfs frisjes zo op ruim 3840 meter hoogte aan de rand van het Titicacameer. En van palmbomen al helemaal geen sprake van. Toch is het een gezellig leuk stadje zo aan de rand van het meer.
Vanmorgen zijn we om 7.00 vertrokken uit La Paz. Het weer is andermaal goed, zon en stapelwolken. We rijden via het schiereiland (Route Nacional 2) en moeten bij het dorpje Tiquina met een pont oversteken. De bus gaat via een platbodem, wij met een klein motorbootje. Daarna is het ca een uur rijden, via een prachtige bergweg, met schitterende uitzichten over het Titicacameer, naar Copacabana.
Rond 11.00 u arriveren we bij ons hotel gelegen aan het strand. Na de lunch te hebben genoten is het in optocht naar de Cerro Calvario Dit is een heuvel (berg) direct naast Copacabana. Het is een echte bedevaart-/pelgrims berg geworden. Aan het pad naar boven staan diverse kruisen die de lijdensweg van Jezus uitbeelden. Ook boven op de berg vindt je 14 kruisen, die rond 1950 zijn gemaakt. Vanaf de top heb je prachtige uitzichten op Copacabana en de baai, maar ook de eilanden rondom, zoals Isla del Sol. Het is een pittige klim naar boven, maar dan heb je ook wat. Naar beneden gaat natuurlijk makkelijk.
Daarna gaan we naar de Plaza 2 de Febrero. Net op tijd om te zien hoe een tweetal priesters, auto’s en taxi’s en haar eigenaren zegenen. De auto’s worden besproeid, er wordt een gebed gezegd en daarna worden de auto’s bezaaid met bloemen en bloemblaadjes. Ondertussen worden er ook nog rotjes afgestoken. Een heel apart gebeuren.
Vervolgens bekijken we de Basiliek Onze Vrouwe van Copacabana. Een kerk in Moorse stijl opgebouwd. Ook nemen we een kijkje in de lange smalle ruimte waar volgens de overlevering een beeld van Maria gehuild zou hebben. Hier kunnen de bewoners kaarsjes branden. Vervolgens nog wat door de straatjes gewandeld om uiteindelijk bij een restaurantje in de tuin te belanden, om even te genieten van een biertje.
Links in het midden, met het witte dak en oranje luifel ervoor is ons hotel.
Meer foto's in het bijbehorende fotoalbum (ca 190)
