Marlborough Sounds, Marvelous

In aansluiting op mijn vorig verslag zou de titel misschien eerder moeten zijn: Welkom South Island. Niettemin heb ik toch voor bovenstaande gekozen want superlatieven schieten eigenlijk tekort om dit gebied te beschrijven. Maar laten we bij het begin beginnen. Vanmorgen de wekker gezet voor even na 6 uur. Maar kwart voor zes al klaar wakker. Toen dus maar opgestaan en mij klaargemaakt voor de overtocht. Het is maar twintig minuutjes rijden naar de ferry. Ook vanuit Lower Hutt staat het uitstekend aangegeven en ben er dus zomaar. Al vrij vlot kan ik de buik van de grote Interislanders ferry binnenrijden. `vertrouwd terrein` zullen we maar zeggen, want de boot is gebouwd in Nederland (van der Giessen-Noord in 1994). Iets later dan gepland vertrekken we bij een mooie kalme zee. Het weer is uitstekend, een strakblauwe lucht. Eenmaal buitengaats merk je dat het op zee wel harder waait. Eenmaal in de Cook Straight wakkert de wind aan tot een behoorlijke stevige bries. Toch blijf ik op het zonnedek.

Schitterend om te zien hoe het ene land langzaam wegglijdt en het andere dichterbij komt. Eenmaal dichtbij het South Island, draaien we de Marlborough Sounds binnen. Vanaf de boot is het een prachtig gezicht hoe de baaien hier liggen omzoomd door de beboste berghellingen. Hier een daar een klein zandstrandje. Veel speedboten zie je hier. Zij hebben ook optimaal de ruimte.

Even na half twaalf leggen we aan. Vanaf de boot is het 500 meter rijden voor de afslag naar de Victoria road. De weg die langs de Marlborough Sounds voert naar Havelock. Eigenlijk kom je ogen te kort en wil je wel overal stoppen. Schitterende panorama´s ontvouwen zich. Na iedere bocht is het uitzicht weer anders. Dit alles wordt ook nadrukkelijk ondersteund door het schitterende weer. Een nagenoeg wolkenloze hemel. Een blakende zon dus en een heerlijke temperatuur.van ca 24-26 graden. Regelmatig stop ik om van de uitzichten te genieten en vast te leggen op foto en video.

Een paar kilometer voor Havelock aan de boorden van een meertje geniet ik ongeveer 45 minuten van de zon en het uitzicht. In Havelock mag mijn Toyota Hi-ace campervan een slokje nemen voor de laatste 75 kilometer naar Nelson. Mijn eindbestemming vandaag. Vanaf Havelock rijdt je hoofdzakelijk door de beboste bergen. Overigens goede wegen hier. Een enkele keer wanneer het steiler is kom je wat haarspeldbochten tegen. Al met al ook een mooie route naar Nelson. Daar aangekomen informeer ik in het i-center naar een camping. Deze blijkt niet zo ver buiten het centrum te liggen en is snel gevonden. Rond 17.45 u strijk ik daar neer. Na het eten ga ik lopend naar het centrum om een internetcafe te zoeken. Ook nu weer snel gevonden. Web-log bijwerken en enkele foto´s vandaar uploaden. Tijdens het eten had ik ze al snel op de USB-stick gezet.

Rond half negen ben ik weer terug, vervolgens gedoucht en het verslag bijwerken. Een mooie, schitterende dag zit er weer op.

Cape Farewell

Rond 8.35 u vertrek ik uit Nelson. Bij Richmond neem ik hw 60 naar het noordwesten. Bij Motueka rechtdoor naar Collingwood. Kort voor Upper Takaka zijn de Ngaure Caves. Hoewel ik wel vaker druipsteen grotten heb gezien (Frankrijk), ga ik deze toch bezoeken. Was wel leuk maar echt spectaculair niet. Na ruim een uur weer verder gegaan. Via Takaka naar Collingwood. Hier nog verder naar boven naar Port Puponga aan het begin van Cape Farewell. Daar een wandeling over het strand tot de eerste duinen. Vanaf de top van de duinen een mooi uitzicht op de oceaan aan de ene kant en de Abel Tasman Bay met aan de overkant de bergen en bossen van het Abel Tasman Park. Geeft een mooi uitzicht. Daarna weer terug naar Takaka.

Soms heb je van die dagen dat het even niet wil. Niet dat het aan het weer ligt. Dat was andermaal vandaag fantastisch met volop zon en een beetje wind en een lekker temperatuurtje van naar schatting 23 tot 25 graden. De natuur was ook wederom prachtig maar toch had ik vandaag iets waardoor ik niet volop kon genieten. Misschien dat het ene lichtje op het dashboard mij verontrust. Het begint steeds vaker en langer te branden. Terug in Takaka vertrouw ik het niet en vraag het bij een BP-station. De mevrouw kan mij niet helpen alleen zij zijn er voor de pomp. Maar ik mag wel bellen. Dus bel ik met het verhuurbedrijf, maak duidelijk welk lampje brand. Blijkt het met de koeling van de radiator te maken hebben. Deze moet worden bijgevuld. Er is nog een ouder man aanwezig en nadat ik hem verteld heb wat er aan de hand is, weet hij genoeg en helpt mij water bij te vullen. Het blijkt nu inderdaad weer goed te zijn. Dan vraagt hij waar ik heen wil en geef aan dat ik voornemens ben om naar Pohara te rijden. Hij geeft aan dat er 3 km buiten Takaka een vrije campingplaats is, naast de weg bij de rivier. Ik besluit dit te doen gezien het tijdstip en omdat de man aangeeft dat rond deze tijd alles aan de kust vol zit. De plaats is snel gevonden. Er staan hier zeker al 15 tenten en campers. Ik ga er ook staan. Door het ongedwongene maak ik een praatje met mijn buren. Kan nu even niet douchen. Onder het genot van een biertje werk ik mijn verslag weer bij. Langzaam begint het meer bewolkt te worden en ook de avond valt. Rond 10 uur, net nadat ik op bed ben gegaan, begint het te regenen.

Regen, zon, regen

De hele nacht door regent het hard. De volgende ochtend rond 7.30u regent het nog. Inmiddels staan er behoorlijke plassen. Wanneer ik rond 8.30u wegrijdt begint het een beetje droog te worden. Net voorbij Takaka is het helemaal droog en zie ik in de verte de blauwe lucht. Het is een schitterend gezicht zoals de dampen nu opstijgen uit de bossen en heuvels. In Motueka gooi ik er nog maar eens ruim $ 60 in de tank.

Bij het wegrijden zie ik bij de videotheek dat er ook internet mogelijkheid is, dus mijn web-log maar weer even bijwerken. Foto´s uploaden lukt even niet. Bij Motueka neem ik de Motueka Valley Hw. Een route die mij langs de Arhur Range door een schitterende vallei voert. Bij Motupiko kom ik op hw 60 naar Murchinson. Ook deze weg gaat voornamelijk door de valleien langs de bergen. Het weer is uitstekend. Een mooi zonnetje en een klein windje. De temperatuur is echter niet zo hoog, zal rond de 20 zijn, maar toch lekker aangenaam. Rond 13.15u ben ik in Murchinson. Een klein dorpje midden in de bergen. Veel is er niet te beleven. Ik rij nog even door om vervolgens hw 65 te nemen naar Springs Junction. Nu wordt ik geflankeerd door de Victoria Range en de Maruia River. Als vanzelf kom je op een gegeven moment bij de Maruia Falls. Een leuke, mooie brede waterval. Na deze te hebben vereeuwigd rijdt ik weer verder op weg naar de Lewis Pass.

Inmiddels is de bewolking weer behoorlijk toegenomen en kort na de Lewis Pass begint het ook lichtjes te regenen. De wolken voor mij in de verte spreken boekdelen. Zal ongetwijfeld nog het nodige op mijn dak krijgen. Ik vervolg Hw 7 in oostelijke richting.

Als ik de bergen nagenoeg uitrij krijg ik een schitterend mooi uizicht over de vallei, waarbij heel mooi te zien is hoe de rivierbedding zich hier vertakt en door de vallei stroomt. Vlakbij Hammer Springs ga ik richting Culverden. Hier neem ik hw 70 om bij Waiau de ´oversteek´ te maken naar hw 1. Daar ga ik noord, naar Kaikoura, om daar kort voor 20.00 uur te arriveren. Net buiten het centrum blijkt hier nog wel plek te zijn voor een camper. Het is een accommodatie die voornamelijk gericht is op backpackers.

De aardappelen en rabarber zijn snel gekookt en ook de gevulde kipschnitzel smaakt prima. Vervolgens de afwas en douchen. Het regent nog steeds, en het lijkt er op dat ook hier in NZ het een natte jaarwisseling wordt. Ben benieuwd hoe het hier vannacht gaat. Overigens vandaag totaal 495 km gereden. Totaal nu 3512 km. Uiteindelijk wordt het droog. Van de jaarwisseling hier weinig gemerkt. Een enkele knal en vuurpijl en dat was het wel. Welkom 2007!.

Zeehonden

Vanmorgen rond 8.30 op. Op het kleine schiereiland waar Kaikoura op ligt is ook een kleine zeehonden kolonie. Met de camper rijdt ik naar het parkeerterrein aan het eind van het schiereiland. Bij het water en de rotsen aangekomen is te zien dat de zee behoorlijk onstuimig is. Van zeehonden geen spoor. Een echtpaar uit hun teleurstelling tegenover mij. Ik besluit om maar even verder te lopen langs de kust. Mijn beproevingen worden beloond. Na een paar honderd meter ontwaar ik een zeehond op de rots. Nog wel behoorlijk ver weg, maar toch, ik heb een zeehond gezien. Ik loop door. Nog een kleine honderd meter verder blijkt inderdaad een hele kolonie zeehonden rustig op de rotsen te liggen. Gefixeerd op de groep benader ik hen. Tot ik door een kort geblaas opgeschrikt wordt. Ik kijk naast mij, sta ik op welgeteld een 3-tal meters van een zeehond. Hij of zij wordt vereeuwigd. Vervolgens loop ik door richting de grote groep. Op redelijke afstand, maar zo dat ik wel mooie foto´s kan maken blijf ik staan. Het is duidelijk dat deze zeehonden de mensen gewend zijn. Ze blijven rustig liggen en lijken zich nergens aan te storen.

Ik vervolg mijn pad, want even verderop heb ik al gezien dat je via een smal pad naar de top van de klif kunt gaan. Van hieruit heb je een prachtig uitzicht over de zee en de kustlijn. Via de rand van de klif loop ik terug naar de auto. Na deze inspanning ga ik naar het dorp terug. Net na 12.00 u log ik in op mijn web-log voor een korte update en natuurlijk om de nieuwjaarswensen over te brengen. Want het is in Nederland nu net 2007, terwijl ik er al 12 uur op heb zitten. Overigens van de jaarwisseling hier weinig van gemerkt. Een aantal backpackers op de camping had een beetje vuurwerk en vanuit de stad misschien een stuk of 4 vuurpijlen gezien. Dat was alles. Niks geen mensen op straat of veel knalwerk. ik ben dan ook rond 00.20 in bed gekropen. Terug naar vandaag. Na de web-log rijdt ik in noordelijke richting langs de kust en ga ook nog een klein stukje landinwaarts naar de Seaward Kaikura range. Deze liggen er nu iets helderder bij als vanmorgen vroeg. Kan nu even mooi wat foto´s en video van maken.

Daarna ga ik nog wat noordelijker bij de kust langs. Ca. 15 km buiten Kaikoura ga ik bij een rotspunt nog even bij de zee kijken hoe die op rotsen slaat. Maak er nog wat foto´s van en rijdt vervolgens terug naar Kaikoura. Na wat boodschappen om ca 15.30 uur weer terug op de camping.

Ga de foto´s downloaden en het verslag bijwerken. Toen ik gisteravond arriveerde rekende men mij $ 25 voor de overnachting. Vanmorgen toen ik besloten had nog een nacht te verblijven werd mij $ 13 berekend. Op dat moment realiseerde ik het eerst niet maar later dacht ik: “Hier klopt iets niet”. Ik ben dus weer naar de receptie gegaan en hier naar gevraagd. Bleek inderdaad een foutje van hen te zijn. Ze hadden niet gevraagd naar het aantal personen, gingen ervan uit van 2. Ze deden verder niet moeilijk en gaven mij het geld terug en boden uitgebreid excuses aan. Rond zes uur de overgebleven aardappelen met rabarber genuttigd. Nu voorafgegaan door een stuk geroosterd kippenborst. Smaakte weer prima. En dan moet er uiteraard weer worden afgewassen. Ook dat hoort er tijdens de vakantie bij. De reden waarom ik blijf is dat je vanuit Kaikoura ook Walvistochten kunt maken. Ik ben van plan zo'n toch te maken. Vandaag ging deze niet door, misschien morgen.

Van oost naar west

Rond 8 uur opgestaan vanmorgen. Voor mijn doen redelijk laat. Komt ook omdat ik gisteravond maar moeilijk in slaap kon komen. Ik maak mij klaar voor een mogelijke tocht op zee: Whale Watching, zoals ze dat hier noemen. Met een boot het water op om naar de walvissen te kijken, voor zover ze er zijn. Omdat ik mij pas om 10.00 u hoef te melden, ga ik eerst nog even naar de parkeerplaats bij de zeehondenkolonie. Als ik de zee  bekijk weet ik wel genoeg. De zee is ruwer dan gisteren. Levert nu wel spectaculaire plaatjes op als de golven op de rotsen slaan. Ik rijdt vervolgens naar de plaats van bestemming. In het kantoor hangt een groot elektronisch bord. Alle vaarten voor vandaag zijn “canceled due on rough sea”. Gisteren had ik het besluit al genomen om dan direct door te rijden naar Greymouth aan de Westkust.

Rond 9.30u rij ik weg uit Kaikoura, via Hw 1 naar het zuiden. Onderweg regelmatig een buitje. Het ziet er allemaal maar donker en grauw uit. In Amberley drink ik een kop koffie in een cafe-restaurant. Nog voor Woodend sla ik af naar Rangiora, waar ik hw 72 neem. Lange vlakke wegen brengen mij spoedig bij Waddington. Hier neem ik de 73 die verder naar het westen en de bergen voert. In Springfield tank ik de auto maar weer eens vol. Dan inmiddels al bijna 240 km afgelegd. Het blijft donker en grijs maar bij het naderen van Porters Pass zie ik in de verte al wat blauwe luchten aankomen. Ook bij mij begint zo nu en dan de zon al eens een beetje door te komen. Even na Porters Pass maakt de weg een scherpe bocht naar rechts om meer naar het Noordwesten te gaan.

De zon komt inmiddels al behoorlijk door. De besneeuwde toppen laten zich in al hun glorie zien. Na iedere bocht is het uitzicht weer anders. Ik kan niet anders zeggen dan dat het een schitterende route is. Natuurlijk het weer werkt nu ook mee. Toch is het nog wel fris hier in de bergen. Onderweg veel bloeiende paarse Lupine´s. Geeft een mooi fraai beeld. Regelmatig maak ik een stop om het nodige vast te leggen op beeld en video. Dan weer rijdt je echt door de bergen, dan weer door een brede vallei. Van Arthur´s Pass had ik mij eigenlijk wat meer voorgesteld, je rijdt er eigenlijk zo doorheen. Spectaculairder wordt het beeld bij de Otira gorge. De weg daalt hier met maar liefst 16% door een nauw ravijn. Zo verder naar beneden is het duidelijk dat het al veel warmer is. Ook de natuur is zichtbaar veranderd. Was het aan de ene kant van Arthur´s Pass voornamelijk bergweiden en rotsen. Aan de Westkant wordt het veel groener. De vegetatie is hier duidelijk rijker. Even voorbij Jacksons merk je al duidelijk dat je het hooggebergte verlaat. Goed begaanbare wegen brengen mij vlot bij Kunera Junction. Ik rijdt de 18 km naar het noorden naar Greymouth waar ik mij op het Top10 Holiday Beachpark settle. Slechts 50 meter vanaf het strand.

Ik neem de gelegenheid hier om wederom de was te doen. Verder natuurlijk eten, douchen etc. Eigenlijk inmiddels mijn vast ritueel s´avonds. Rond zonsondergang ga ik het strand op. Het lijkt wel of de hele camping is uitgelopen. Een mooie zonsondergang wordt nog even vastgelegd, terwijl achter ons de nachtzon (maan) al weer aan het klimmen is. Het leveren weer fraaie plaatjes op. Een mooi einde van een mooie dag.