Algonquin park
Vandaag staat de rit verder naar het noorden, naar Algonquin Park, op het programma. Ik vertrek om ca 8.45 u. Onderweg, bij Oxtongue, nog even getankt. Via de wat rustiger 'binnenwegen' kom ik omstreeks 13.00 u aan bij het Algonquin Park. Hw 60 die ca 56 km lang door het zuidoostelijk deel van het park loopt herbergt vele hiking-trails variërend in afstand van 1 tot ca 11 km. Aangezien ik na ongeveer 230 km wel even de benen wil strekken begin ik vol goede moed met de trails. Achtereenvolgens loop ik de Whiskey Rapids ( 2,1 km), Hardwood Lookout (0,8 km) en Peck Lake (1,9 km).
Verwacht hier geen prachtige mooie vlakke paadjes aan te treffen. Verre van dat, regelmatig moet over rotsen en boomwortels worden geklommen. Ook is het regelmatig even klimmen en dalen. Goede wandelschoenen zijn dus eigenlijk wel een vereiste. Door het natte voorjaar kwam ik ook nog regelmatig ondergelopen paadjes of drassige stukken tegen. Gelukkig had men hier en daar wel wat aan gedaan door er bijv. takken of boomstammen te leggen waarover je al balancerend moest lopen. Helaas lukte mij dat niet altijd even goed met als gevolg natte sokken.
Maar het wandelen is gewoon heerlijk door de vrije natuur, de rust en de ruimte, de uitzichten de plotselinge meertjes, riviertjes, kreekjes, moerassen, de vogels die je hoort zingen. Wat wil een mens dan eigenlijk nog meer. Alleen wel uitkijken voor een slang. Plotseling geritsel vlak voor mij bracht mij tot stilstand. Speurend naar wat het was, lag hij daar doodstil amper 1 meter voor mij. Wat voor slang het was weet ik niet, maar doodstil heb ik toch nog mijn videocamera gepakt en de slang vastgelegd. Voorzichtig een omtrekkende beweging gemaakt en weer verder gelopen. 's Avonds op Canis Lakebay campground overnacht, eten in The Portage Lodge. Hier kun je ook kano's huren. Wat dat betreft kunnen vissers en kanoërs hun hart ophalen in Algonquin Park met zijn vele duizenden meertjes, meren en riviertjes etc.
's Avonds op Canis Lakebay campground overnacht, eten in The Portage Lodge. Hier kun je ook kano's huren. Wat dat betreft kunnen vissers en kanoërs hun hart ophalen in Algonquin Park met zijn vele duizenden meertjes, meren en riviertjes etc.
Hiking day
Vanmorgen alweer vroeg op, voor 8 uur zit ik al in de auto naar de Mizzy Lake trail. Onderweg nog een paar Moose (elanden) gezien. Ik voel mijn voeten nog wel van het vele lopen van gisteren. De 11 km tocht is mij toch eigenlijk te lang. Aangegeven wordt ook dat je er ongeveer 6 uur voor moet uittrekken, wat mij toch even te lang is aangezien ik ook nog andere trails wil lopen vandaag. Besloten om ongeveer 2 km, tot aan Mizzy Lake en dan weer terug.
Vervolgens nog de volgende trails gelopen: Hemlock Bluff (3,5 km), Two Rivers (2 km) en Booth's Rock (5,1 km). Deze laatste trail start aan eind van Rock Lake campground waar ik die nacht zal verblijven. In de trail zit even een pittig stukje voor het klimmen naar het hoogste punt, maar hiervandaan heb je een prachtig uitzicht over Rock Lake en de wijde omgeving. De route terug is vrij eenvoudig, deels ga je met houten trappen naar beneden en het laatste deel loopt over een vrij breed en effen pad terug naar de camping.
Vervolgens naar Whitney (ca 20 km verderop) geweest om te eten. Het aardige van deze locatie was dat je in een bar-achtig en winkel annex restaurant zat te eten. Maar het eten was verder prima, en zoals bijna overal niet duur.Tijdens de verschillende trails ook een havik gezien die rustig in een witte berk bij een moeras zat te wachten op zijn prooi. Bij een andere trail eindelijk ook een (zwarte)specht gezien. Ik had zijn geroffel al regelmatig gehoord, maar zien ho maar. Totdat ik plotseling wat zachter getik naast mij hoorde. Ik wist meteen daar ergens moet een specht zijn, en ja hoor, ook in een witte berk was hij druk bezig met het zoeken naar insecten. Al kloppend werd de stam van de berk geïnspecteerd
Naar Kingston
Wederom lekker vroeg op en klaar voor weer een drietal hiking-trails. Vandaag staan op het programma: Big Pines (2,9 km), Lookout (1,9 km) en de Beaver Pond (2,0 km) De laatstgenoemde heet zo want al vrij snel kom je bij een grote beverdam aan. Hierdoor is een meertje ontstaan waarin nog eens zeker een stuk of 12 beverburchten zijn te zien. Even verderop krijg je ook weer een majestueus uitzicht over een stuk van de wandelroute. Komende vanuit het westen is de Beaver Pond de laatste hiking-trail.
Even daarvoor bevindt zich het visitor-centre met een restaurant en een expositie/museum over de natuur en wat er al leeft in Algonquin Park. Om half één verlaat ik Algonquin Park om via Hw 60, 127 en 62 (zie route) naar Kingston te rijden. Ik arriveer hier na 310 km om ongeveer 16.00 u. De camping is makkelijk te vinden want die bevindt zich vlakbij het centrum in een park, gelegen aan de boorden van Lake Ontario.
Ik verneem dat hier vanavond vuurwerk is. Waarom, nou op Victorian Day (afgelopen maandag) regende het te veel in Kingston waardoor het vuurwerk is uitgesteld naar vanavond. Al om half acht verzamelen de eerste mensen zich in het park. Pas om 21.45 u zal het vuurwerk losbarsten. Ook hier een mooi, meer gevarieerder dan in Niagara Falls, vuurwerk. Alleen het tempo had soms wat sneller kunnen zijn. Maar toch genoten.
Henry's Fort & 1000 Islands
De bedoeling was om vandaag om 9.00 u de 1,5 uur durende 1.000 Islands cruise te doen, maar helaas om die tijd blijkt het loket nog dicht te zijn. Dus eerst maar naar Henry's Fort gegaan. Het fort gaat om 10.00 u open en ben er dus ruimschoots op tijd. Ik heb daarmee geluk want kan daardoor meemaken dat de soldaten hun wachtpositie ceremonieel innemen en het ceremonieel hijsen van de vlag. Vervolgens een 50 minuten durende rondleiding gehad. Fort Henry is op een strategische plaats aan de monding van de St. Lawrence River gebouwd en diende ter verdediging tegen de amerikanen. Echter tot echte gevechten is het hier nooit gekomen . De 'soldaten' die hier aanwezig zijn, zijn studenten aan de militaire academie en doen dit werk gedurende de zomermaanden als vakantiebaantje. Al met al best wel interessant hoe dit fort is opgebouwd, en hoe men hier leefde.
Vervolgens weer naar de haven voor de 1.000 Islands cruise. Het is nu inderdaad open. Binnen zie ik nu ook dat men op zondag pas om 11.00 u uitvaart. Ticket gekocht en een kwartiertje later zit ik dan op de boot voor een 1,5 uur durende rondvaart door de monding van de St Lawrence rivier. De tocht gaat eerst langs Kingston om vervolgens de St. Lawrence River op te varen. Onderweg krijgen we nog tekst en uitleg wat we zoal zien. Ook varen we onder de rook door van Fort henry (zie foto).
Weer vaste wal onder de voeten vertrek ik gelijk via Hw 33 (langs de kust) om bij Glenora met een ferry overgezet te worden. Ik besluit om toch maar eerder naar de 401 te rijden want de tocht duurt mij toch wat te lang. Eenmaal op de 401 ben ik vrij rap in Toronto. Helaas blijken er niet zoveel campings in of rond Toronto te zijn en ik ben eerlijk, had daar vooraf ook niet naar gekeken.
Maar goed, op goed geluk op een gegeven moment maar van hw 401 afgegaan om naar downtown Toronto te gaan om te kijken of ik daar mogelijk op de zondagavond nog wat informatie kan krijgen over campings. Als bij toeval kom ik op de Don Valley Parkway (zuid) die mij vervolgens via de Lakeshore Road bij de CN-Tower brengt. Ik loop even naar binnen en een vriendelijke dame overhandigt mij een toeristisch boekje over Toronto. Samen kijken we waar een camping is.
De dichtstbijzijnde blijkt in Brampton te zijn. Een voorstad, net ten noorden van het vliegveld. Inmiddels duidelijk wat gewend aan het verkeer in en rondom Toronto rijdt ik de 35 km vrij vlot erheen. Van een rustige camping (Indian Line campground) kan nou niet dadelijk gesproken worden want hij ligt in de hoek van Hw 407 en hw 427, op 6 km afstand van het vliegveld en naast een spoorlijn waar regelmatig goederentreinen langsrijden. Maar voor de laatste 3 nachten neem ik dat voor lief. Want het is de dichtstbijzijnde camping van Downtown Toronto. Vandaag overigens ongeveer 270 km gereden.
Toronto
De dag begint zwaar bewolkt. Het ziet er echt naar uit dat we regen krijgen. Afwachten maar. Ik rijd naar Downtown Toronto naar de CN-Tower. Als je hier niet op 447 m hoogte bent geweest, ben je niet in Toronto geweest. Gelukkig is het nog niet zo druk, dus om half twaalf gaat mijn lift omhoog, eerst naar de uitkijkpost op 346 meter hoogte. Het is behoorlijk heiig en het zal er ongetwijfeld niet beter op worden want het begint inmiddels al licht te regenen.
Na van dit uitzicht te hebben genoten de volgende etappe, nogmaals 101 meter hoger. Op deze hoogte, 447 m, heb je een fantastisch uitzicht over de stad en haar omgeving. Bij helder weer kun je zelfs Niagara Falls zien liggen. Helaas is het verre van helder, maar adembenemend blijft het uitzicht.
Uit hogere sferen teruggekeerd besluit ik naar het Toronto Science Centre te gaan. Het is even moeilijk vinden, maar uiteindelijk arriveer ik daar om 15.00 u. Ik heb nog 2 uur de tijd om hier wat rond te dwalen, want buiten is het echt niets. Een harde koude wind geselt de regen door de straten van Toronto.
Hier in de warmte van het Science Centre wordt je vermaakt over de wetenschap van het universum, de aarde, de sport, de techniek en transport, communicatie en andere wetenschappelijke dingen. Eigenlijk kun je hier wel een hele dag doorbrengen al moet er wel bij gezegd worden dat het misschien meer bedoeld is voor de jongere bezoekers, studenten e.d. Niettemin is het toch een heel aardig tijdverdrijf. Om ca kwart voor vijf worden we vriendelijk doch dringend verzorgt naar de uitgang te gaan.
Eenmaal weer buiten is het weer nog onveranderd slecht. Het is even zoeken voordat ik weer de juiste richting vind. Net op het moment dat ik denk het te weten, ik moet alleen even de andere kant uit (west, i.p.v. oost). Dus besluit ik linksaf een parkeerplaats op te draaien om vervolgens de juiste richting te rijden. Piepende remmen en crash, boom, bang, brengen mijn plannen danig in de war.
Een Toyota Corolla heeft zich in mijn zijkant geboord. Na 45 minuten meld de politie dat men niet langs kan komen. Zelf de gegevens uitwisselen en naar een 'Collission Centre' gaan. Goed we wisselen de gegevens uit en vervolgens rij ik naar de camping, maar waar is een collission centre?. Op de camping verwijst men mij naar een politiepost in een winkelcentrum in Mississauga (de camping ligt tegen deze voorstad aan). Helaas kunnen zij mij ook niet helpen "not our district, out of jurisdictie", wel krijg ik een telefoonnummer wat ik de volgende dag kan bellen.
Nogmaals CN Tower
Vanmorgen het betreffende telefoonnummer gebeld. Men geeft mij het adres en aanwijzingen hoe daar te komen. Het blijkt ongeveer 10 km van de camping verwijderd te zijn. Vrij vlot vind ik het adres en worden de formulieren ingevuld die o.a. dienen voor de verzekering. Vervolgens worden er foto's genomen en wordt er een sticker bij de aanrijdingschade geplakt met daarop vermeld "damage reported to the police". Vervolgens kan ik mijn weg vervolgen.
Het weer is vandaag beter, droog en behoorlijk zonnig. In de hoop vandaag een beter uitzicht te hebben besluit ik nogmaals te gaan genieten van het uitzicht vanaf de CN-Tower. Het is inderdaad beter dan gisteren maar niettemin toch nog vrij heiig. Overigens als je op de uitkijkpost op 346 bent heb je daar een klein stukje glazen vloer. Je kijkt dus loodrecht naar beneden. Het is vermakelijk om te zien hoe mensen daar op hun rug in de meest vreemde houdingen gaan liggen om op de foto te worden gezet.
De CN-Tower werd voltooid in 1976 en was lange tijd het hoogste bouwwerk ter wereld. De totale hoogte is 553 m. De mast boven de 'Skypod' (447 m) wordt vandaag de dag gebruik voor telecommunicatie doeleinden.
De laatste dag
Mijn laatste dag in Ontario. Toch weer snel gegaan. Hoewel mijn vlucht pas om 18.15 u is, heb ik toch zo het gevoel alles wel gezien te hebben. Ik ben niet echt een stadsmens, en om Toronto nogmaals in te rijden heb ik eigenlijk niet zo veel zin in. ik besluit daarom de auto maar eens goed uit te mesten, want hij was gedurende 13 dagen mijn huis en vervoermiddel. Vervolgens de koffer weer volledig ingepakt. De rugleuningen van de stoel weer teruggezet en om 10.30 u afgezet naar Westwood mall in Mississauga. Daar nog even rondgekeken en een hapje gegeten. Vervolgens doorgereden naar het vliegveld wat dus maar een paar kilometer verder lag. Auto ingeleverd, het aanrijdingsformulier etc. even doorgenomen maar de heren hadden verder geen opmerkingen en/of vragen dus was dat ook snel afgehandeld.
De middag verder doorgebracht met rondkijken in de vertrekhal en boekje lezen. Om ongeveer half vier de koffer kunnen inleveren. Vlucht BA0092 bracht mij om 18.15 u binnen 6,5 uur weer naar London. Daar aangekomen leek het erop dat wij nog een poos zouden moeten wachten, daar er een storing was in het luchtverkeersleiding systeem (was trouwens 's avonds ook nog op het Nederlandse journaal). Het bleek voor ons nog mee te vallen. We checkten wel iets later in, maar de vlucht (BA0428) ging uiteindelijk redelijk op tijd weg (8.15 u, 3 juni plaatselijke tijd) zodat wij rond 10.00 u, Nederlandse tijd, weer onze voeten konden bewegen in het vaderland. Ook nu had ik zeer vlot weer de beschikking over mijn koffer zodat we vrij snel huiswaarts konden keren.
Hoewel het weer soms iets beter had gekund, al met al toch een goed en voldaan gevoel over deze vakantie. Overigens qua natuur en uitstraling haalt Ontario het niet bij de Rockies (zie vakantie 2002), maar smaken verschillen natuurlijk.