Cape Cross

Vanmorgen rijden we eerst ca 120 km naar het noorden. De bestemming eerst is de Cape Cross Seal colony. Ofwel de pelsrobbenkolonie bij Cape Cross. Zeeleeuwen of pelsrobben zijn op zich niet nieuw voor mij. In Nieuw Zeeland deze dieren ook al veelvuldig gezien. Echter het aantal wat hier huist overtreft alles. Honderden, nee, duizenden zeeleeuwen bevolken hier de kust. Het is ook te ruiken. Een penetrante geur komt onze neuzen binnen. Het is wel een mooi gezicht om al deze beesten hier zien te liggen.

Menige (kleine) burenruzie is niet van de lucht. Over het algemeen wordt het beslecht met wat geblaas en ´geblaf´. Niet alleen zeeleeuwen zijn er. Er zijn ook indringers. Een drietal jakhalzen zwerven hier rond op zoek naar prooi. Een is het gelukt. Hij/zij verorbert een heerlijke maaltijd. Een jonge zeeleeuw is ontsnapt aan zijn ouders en te ver van het nest afgedwaald. De jakhals heeft de zeeleeuw te pakken gekregen. Verschillende mensen vinden het jammer en zielig. Maar de natuur is keihard. Het is een kwestie van leven en overleven. Jager en prooi.

We rijden daarna een klein stukje terug om bij Henties Bay de C35 op te draaien richting het noord-oosten. We trekken dus het binnenland weer binnen. In de loop van de ochtend kunnen we dat merken ook. De temperatuur vliegt weer omhoog. Vandaag de hele dag een strakblauwe lucht, waarin de zon ongenadig brandt. De rit onderweg biedt verder weinig spectaculairs. We zijn zo langzamerhand wel uitgekeken op de woestijn. De eindeloze vlaktes met zijn rechte wegen. Onderweg lunchen we wederom langs de kant van de weg. In de loop van de middag zien we de hoogste berg, Brandberg (2573) van Namibie. Even later rijden we het plaatsje Uis binnen waar we 2 nachten zullen overnachten.

Malvin kookt vanavond voor ons. Het eten smaakt mij niet zo. Heb toch wel wat last van de warmte. De overgang van vandaag was wel erg groot.

Luziano brengt redding

Vandaag staat de excursie naar Brandberg op het programma. In een vallei van deze berg zijn rotstekening ontdekt die wereldberoemd zijn geworden: De white lady rockpaintings.

De temperatuur loopt vanmorgen al weer snel op, en nadat we de 40 km hebben gereden is het al behoorlijk warm. Helaas blijkt bij de ingang van de vallei (nog) geen gids aanwezig te zijn. Overleg tussen Malvin en Geon besluiten deze twee om de gids op te halen. Wij moeten wachten tot zij weer terug zijn. Wachten duurt lang.

Na een klein uurtje arriveert een andere groep. Men weet ons te vertellen dat onze truck is vastgelopen en dat het nog wel even kan duren. Wij mogen de vallei ingaan naar de rotstekeningen. Het is een mooie, maar warme, wandeling. Er zitten wel enkele pittige stukjes tussen waar het klauteren is over de rotsen. Uiteindelijk komen we aan bij de rotstekening. Hier blijkt al een gids aanwezig te zijn.

Hij vertelt dat de tekening ca 30.000 jaar oud zijn. Na de tekeningen op de foto te hebben gezet en na nog wat rondgekeken te hebben keren we weer terug. De temperatuur hier tussen de rotsen is zeker opgelopen tot boven de 32°C. Aangekomen bij het beginpunt is er nog geen spoor van de truck. Wel is Malvin terug. Hij staat op het dak van het winkeltje druk te bellen. Wat blijkt. Geon is met de truck van de weg afgeraakt bij een rivierbedding. Daarbij is hij vast komen te zitten.  Het kan nog wel even duren voordat de truck weer vlotgetrokken is.

Malvin probeert ondertussen voor ons vervoer te regelen. Hetzij naar een nabijgelegen lodge, of terug naar ons eigen lodge in Uis. Na ruim een uur komt een lokale bewoner met zijn vrouw en dochtertje van ca 2 jr en een bok bij de vallei. Hij moet sowieso nog naar Uis om zijn bok naar de markt te brengen. Hij wordt gevraagd of hij ons wil meenemen. Hij is daartoe bereid. En dus heisen we ons allemaal in de laadbak, bij de bok.

Eerst brengen we nog wat boodschappen naar zijn hutje, vlakbij de ingang van de vallei. Vervolgens staan we als ingepakte haringen de 40 km in de wind achter op de laadbak. In Uis wordt hij hartelijk bedankt en krijgt hij een royale bijdrage in de (extra) benzinekosten. Hij wordt uitvoerig bedankt. Zijn naam: Luziano.

Wij kunnen genieten van een koud pilsje en een duik in het zwembad. Het duurt nog uren voor Geion en Malvin terug zijn. Even voor de duisternis invalt valt de stroom uit. We maken ons zo langzamerhand op voor het diner als Malvin en Geon rond 19.30 binnenkomen. Ze worden verwelkomd met een applaus. De truck is weer los en heeft gelukkig vrijwel geen schade opgelopen. Gelukkig hebben we ook stroom en aan tafel was het gebeuren vandaag het gesprek van de dag.

Waterbergplateau

We trekken verder het binnenland van Namibië binnen. De woestijnvlakten hebben we inmiddels achter ons gelaten. We zien nu wat meer begroeiingen. Blijkbaar heeft het gebeuren van de truck gisten wat effect gehad op de banden. Die kunnen wel wat meer spanning gebruiken. In Omaruru lukt het niet. De compressor hier heeft te weinig bar. Dus rijden we maar verder naar Otjiwarongo. Hier hebben we even wat tijd voor wat winkelen e.d. Ondertussen kan Geon de banden op spanning brengen. Ik heb wat last van keelpijn/verkoudheid en haal bij de drogist even wat keelsuigtablette, spesifieke verligting vir ´n seerkeel.

Nadat een ieder zijn boodschappen gedaan heeft en de banden weer op spanning zijn kunnen we weer verder. Het is nog ca 70 km naar onze eindbestemming: Het Waterbergplateu park. We arriveren hier halverwege de middag. In de nabije omgeving zijn verschillende wandelpaden uitgezet. Ik kies de Mountainview route. Aanvankelijk loop ik verkeer en kom terecht in de bush-bush. Ik loop terug en kom enkele anderen van onze groep tegen. Met hen vinden we de juiste route. Langzaam loopt het pad omhoog langs de bergflank. Het laatste stuk blijkt even wat lastiger. Hans en Cock besluiten terug te keren. Ik loop verder door. Het is even behoorlijk klauteren, maar als ik dan eindelijk op de top sta heb je een magnifiek uitzicht over de weidse omgeving. En de inmiddels langzaam dalende zon geeft weer een prachtige kleur aan de rotsen. Na de foto´s en video opnamen klauter ik weer naar beneden.

Het blijkt een steile maar relatieve korte afdaling te zijn naar ons resort. Onderweg spot ik nog een papegaai en in de verte hoor ik Bavianen naar elkaar schreeuwen. Ik krijg ze echter niet te zien. Malvin kookt vanavond weer, kippepoten en aardappelen met salade. In de avond komen een tweetal dik-dik´s te grazen bij onze huisjes. Het lijken kleine reëen.

Aan een warme en enerverende dag is een eind gekomen.